مونولوگ

فکر می‌کنم حداقل یک نفر باید بهم تسلیت می‌گفت، بابت بیکار شدنم. در وصف نمی‌گنجد احساس من از چهارشنبه تا الان. برای بقیه‌شم کلمه پیدا نمیشه، می‌تونم چند ساعت در موردش حرف بزنم، ولی مطمئنا آخرش هم نمی‌تونم ذهنیاتمو منتقل کنم. پس تسلیت به خودم و تمام. (لطفا در این مورد صحبت نکنیم.)

اگه بپرسید خب از اون روز تا حالا چیکار کردی میگم فیلم دیدم. واقعیت اینه که یه احساسی همیشه درون من هست که فیلم دیدن وقت تلف کردن و صرفا یه تفریحه. حاضرم وقتمو ذره ذره تلف کنما، ولی وقتی به این فکر می‌کنم که دو ساعت و نیم قراره پای یه فیلم بشینم، چون زمانش از اول مشخصه، با خودم میگم احمق نشو، دوووو سااااعت و نییییم میذاری پای این؟؟؟ حتی به عنوان تفریح هم انگار نمی‌ارزه برام. خب این چند روز یه حس "گور بابای همه چی" داشتم و از همین روی، تند و تند فیلم می‌دیدم. یکی دانلود کردم و چند تا از روبیکا دیدم. روبیکا هم بعضی فیلماش به درد می‌خوره ها. خوبیش اینه که سانسورشده هم هست و بعضی فیلمایی که توصیه شده بود ولی با احتیاط! رو تونستم تو روبیکا ببینم.

و اگه بدونید چند تا رو نصفه ول کردم! دیگه حتی گور بابای دنیا هم نمی‌تونست منو پای تماشاشون نگه داره. مثلا یکیش بوی خوش زن بود که چون آل‌پاچینو بازی کرده و اسکار گرفته رفته تو برگزیده‌ها. ولی من خیلی خیلی به زحمت نصفشو دیدم. قابل انکار نیست که من در زمینه‌ی فیلم و موسیقی بی‌سوادم. در واقع هیچی از تکنیک و هنر و اینا سردرنمیارم. به همین دلیل فیلم خوب یا موسیقی خوب از نظر من، فقط موسیقی و فیلمیه که متن و داستان خوبی داشته باشه که داستان خوب هم حوصله‌ی شرح قصه‌ش نیست.

اگه فیلم با داستانِ از نظر خودتون خوب می‌شناسید، معرفی کنید لطفا تا گور بابای دنیا رو بکنم.

متاسفانه بیشتر وقت‌ها همین طوریه. بیشتر کارهایی که برای انجام دادن تعیین کردم می‌مونه. امروز البته بهانه مثلا داشتم، ولی بقیه‌ی روزها هم خیلی تعریفی نداره.

حالا من سوالم اینه که اینا رو بنویسم تا شاید نصفشون انجام بشه یا اونجور که محمدرضا شعبانعلی می‌گفت ننویسم تا عزت‌نفسم خدشه‌دار نشه؟ البته از شما سوال ندارم، فکر می‌کنم جوابش شخصیه.

چند تا نکته که اگه نگم خوابم نمی‌بره (البته اگه بگم هم خوابم نمی‌بره، چون عصر حدود یک ساعت خوابیدم!):

سایز متوسط عکس رو دوست ندارم.

موقع نوشتنش فکر نمی‌کردم پستش کنم، پس من اینقدر بدخط نیستم، خب؟ البته الان که دقت می‌کنم به نظرم بدخط هم نیست اونقدر، ولی دارم میگم از این بهتر هم می‌شد باشه =)

ضدعفونی به نظرم کار مسخره‌ای میاد :|

بعضی‌ها رو واسه دلخوش‌کنک خودم نوشتم که آخرش فکر کنم وای چقدر کار کردم من! :))) مثلا نماز رو که به هر حال می‌خوندم، یا مثلا وقتی لوبیا رو خرد می‌کنم، قطعا بسته‌بندیش هم می‌کنم دیگه :) ولی دو تا کار حسابش کردم که.

بعضی‌ها رو هم من اصلا انجام ندادم. مثلا اون ظرف‌ها رو، دو بارشو مامان شستن. اون دایره‌ی تو خالی آخری هم کلا بلااستفاده بود. چون امروز چهار بار بیشتر ظرف شستن نداشتیم. بیشتر روزها پنج بار و خیلی از روزها هم بیشتر از پنج باره. ولی امروز چهار بار بود.

یه خاطره هم بگم. چند وقت پیش نت‌گردی می‌کردم (اگه شما فرهیختگان عزیز نمی‌دونید چیه باید بگم از همین کارهاییه که آدمای از کار بیکار شده می‌کنن!) رسیدم به یه صفحه‌ای که خانما با هم تبادل اطلاعات می‌کردن! یکی اول اومده بود گفته بود من خیلی شه‌ام و فلانم و بهمانم، آیا کسی مثل من هست؟ بقیه اومده بودن سرزنش کرده بودن یا همدردی یا نصیحت یا فلان. بعضی‌هام ازش درخواست ع تا میزان شگیش کاملا مشخص بشه. اونم عکس سینکش رو گذاشته بود و گفته بود سه روزه که ظرف نشستم. البته در میزان شگی و تنبلیش که شکی نبود که رتبه‌ی یک خاورمیانه رو داره، ولی من بیشتر از همه از حجم ظرف سه روزه‌ش تعجب کردم. من روزانه میانگین سه برابر اون حجم ظرف رو می‌شورم! مردم چطور می‌تونن اینقدر بهینه آشپزی کنن و غذا بخورن؟ حالا اونا دو نفر، ما پنج نفر، باز هم یک وعده‌مون نباید به اندازه‌ی سه روز اونا باشه که. خلاصه فهمیدم تو این زندگی چقدر به من داره ظلم میشه و اصلا کی تا حالا این همه ظرف شسته که من شستم و جا داره برم هشتگ و کمپین و این چیزا راه بندازم واسه خودم و دنیا رو از ظلمی که بر من روا داشته شده آگاه کنم و حالا هم فعلا از وبلاگ شروع کردم.

پست ساعت دوی نصفه شب، فقط به این دلیل نیست که کسی عصر خوابیده و ساعتای یازده و بعد یک شکلات تلخ خورده. می‌تونه به این علت هم باشه که مثلا چسب ریخته رو دستش و دستش به گوشی چسبیده، یا اینکه یکی بین پلک‌هاش سوزن گذاشته و نمی‌تونه ببنددشون، یا اینکه پیش‌گو شده و می‌دونه امشب دنیا به آخر می‌رسه و می‌خواد اون موقع بیدار باشه و ببینه و. بقیه‌ی دلایلشو خودتون تخیل کنین.